Sürekli bir kalp çarpıntısı. Her an kötü birşey olacakmış gibi tetikteyim. Kalemlikten kalem alırken bile korkar mı insan? Bu sefer işi iyice abarttım, kalemliğin şekli değişiyor elimi uzattığımda, eğiliyor, bükülüyor, titriyor. Kalemi içinden çekerken kırılmasından korkuyorum, ağır hareket ediyorum. Aklımda sürekli aynı telkin: 'yorgunsun, beynin oyun oynuyor sana, sakin.'
Buraya kadarki kısmı yazarken bile 3 kere durdum. Birinde parmaklarım ayrılacaktı eklemlerinden yazmayı bırakmasaydım. Bir diğerinde 'sefer' kelimesine takıldım, dünyanın en korkunç ve en tehditkar kelimesiydi sefer... Sonuncuda da yanıp sönen imleç, sanki bir bombanın geri sayması gibi geldi bana. Hepsi o kadar gerçekti ki, gözlerimin ayrılmasına hakim olamadım.
Beynimle bedenim arasında veri aktarımı yapan kablolarda bir karışıklık olmuş orası belli de. Komik gelen şey, hala sağlıklı halimle delirmiş kendime dışardan bakabiliyor olmam. Bu kısımda biraz eğlenmiyor da değilim hani. Çişini yaparken korkan kendimi uzaktan izleyip gülüyorum. Aman tanrım, ne olacak şimdi, yapıyorum resmen, aha! Bitti valla, imdaaaaaat! Nedir bu yahu :)
Umutsuzluğa kapılmayım değil mi? Hadi, o kadar da kötü olmadığımı söyleyin? Evet, delirdim, ama bunu bilincindeyim. Aman tanrım, bu sefer de bilinçli yanımı kaybetmekten korktum!
Üstüne toprak attığım zamanları hatırlatıcı anlar yaşanıyor. Sonuçları da aynı olacakmış gibi korkuyorum, önlem almak istiyorum, alamıyorum, yine korkuyorum. Korkudan titretir bu adamı, altına yaptırır.
Konunun ehli kişiler teşhis koymuş olabilir bu kadar bilgiyle. Rica edeceğim, esirgemeyin, benimle de paylaşın.
Zira, çok yorucu sürekli Tuluğ Çizgen gibi şaşırmış, şok olmuş surat ifadesiyle gezmek; hareket eden herşeyden delice korkmak...
Çözüm? Şimdilik yorgana kapanıyorum :/
Hehe, yine de oynar mısın benimle okuyucu? o.0
